ยังจำได้ดีว่า เมื่อครั้งนั้นเป็นฤดูหนาว ที่ทำให้ผม ได้รู้จัก และเข้าใจ คำว่า "หนาว" ได้อย่างถ่องแท้และลึกซึ้ง ซึ่งเป็นฤดูหนาว ที่หนาวได้ยาวนานและเยือกเย็นที่สุด เท่าที่ชีวิตผมจะจดจำได้ มันทั้งหนาวกาย และหนาวหัวใจ ปะปนกันจนเกินบรรยาย ทำไมนะหรือ? ก็เพราะเป็นหน้าหนาว ที่ผมอกหักเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต ผมรู้สึกเหมือนชีวิตขาดคนที่คอยอยู่ข้างกาย ขาดคนที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน ขาดคนที่คอยโทรหา พูดคุย ขาดคนที่คอยเดินจับมือไปด้วยกัน ขาดคนที่เคย ยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ ไปด้วยกัน เพราะจิตใจผมไม่อาจจะยอมรับสิ่งที่ขาดหายไป อย่างไม่ทันเตรียมใจ ในฤดูหนาวครั้งนั้นได้
มันอาจจะดูโอเวอร์และน้ำเน่าสำหรับใครหลายคน อาจเพราะบางคนคงยังไม่เคยได้รับรู้ถึง คำว่า "รัก" และคำว่า "ผูกพัน" อย่างแท้จริง แต่ถ้าใครเคยผ่านจุดๆนึงที่ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ สมองคิดอย่างเดียวคือ ขอให้เค้าคนนั้นกลับมา ซึมเศร้า อ่อนแอ ร้องไห้ได้ง่ายๆ ฯลฯ นั่นคืออาการหลักๆของคนอกหัก คงเหมือนในละครหรือในหนัง ที่สมัยตอนเด็กๆผมเองก็เคยได้ดู บทละครที่พระเอกหรือนางเอก ร้องไห้ จะเป็นจะตาย เพราะอกหัก ผมเองก็ยังเคยแอบขำในใจ มองว่า มันจะมีจริงเหรอ ความรู้สึกแบบนั้น และแล้วจนได้เจอกับตัวเองในหน้าหนาวครั้งนั้น ด้วยอารมณ์ผสมกับบรรยากาศของลมหนาว ยิ่งตอกย้ำความเจ็บช้ำของผมให้มากขึ้นเป็นทวีคูณ ยิ่งทำให้รู้สึกว่า หน้าหนาวในปีนั้นมันช่างยาวนานกว่าที่เคยมีมา และตั้งแต่วันนั้นมา ทำให้ผมได้รู้ว่า อาการคนอกหัก มีอยู่จริงในโลกใบนี้
เมื่อถึงฤดูหนาวทีไร ลมหนาวก็ยังพัดพาความรู้สึกเก่าๆ ที่แสนเลวร้าย เจ็บปวด เหน็บหนาว กลับมากระทบกาย และกระทบจิตใจของผมอยู่เสมอ... จนบางครั้งผมแยกความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ว่า ชอบฤดูหนาว หรือเกลียดฤดูหนาว กันแน่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น