พี่บอยขึ้นข้อความเอาไว้ว่า... " คิดว่าระหว่าง กีตาร์ ที่ถูกสั่งผลิตขึ้นมาตัวเดียวในโลกของผม กับ เนื้อเลงต้นฉบับพร้อมปากกาที่ใช้แต่งเพลง อะไรน่าจะนำไปประมูลในงาน ส่งรักไปปัก(ษ์)ใต้ ในวันศุกร์ที่ 8 นี้ดีครับ?:) "
และอีกข้อความต่อมาที่พี่บอยเขียนต่อไว้คือ... " หรืออีกหนึ่งไอเดียคือประมูลให้ผมไปแต่งเพลงจากเรื่องราวของชีวิตของคุณเองให้พร้อมทํา production จนเสร็จเป็นmaster เลย:) "
เมื่อเห็นข้อความเหล่านี้ในเฟซบุคของพี่บอยแล้ว ความรู้สึกแรกของผมคือ ชื่นชมพี่บอยมากครับ ทุกครั้งที่มีปัญหาใดๆเกิดขึ้นบนโลกไม่ว่าจะเป็นที่ไทยเองหรือทุกๆประเทศ ไม่ว่าจะเป็นปัญหาภัยธรรมชาติ หรืออะไรก็ตามแต่ พี่บอย โกสิยพงษ์ จะเป็นคนๆหนึ่งที่พร้อมจะให้ทั้งกำลังใจ หรือแบ่งปันคอยช่วยเหลือแก่ผู้คนที่โชคร้ายเหล่านั้นเสมอมา ไม่เสียทีที่เป็นชายที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับคนอย่างผมเลย
แต่สิ่งที่ผมเห็นแล้วแอบตื่นเต้นมากก็คือ ข้อความที่พี่บอยบอกว่าจะ เปิดประมูลให้พี่บอย มาแต่งเพลงจากเรื่องราวของชีวิตผู้ประมูล พร้อมทำ production จนเสร็จเป็นmaster เนี่ยแหละครับ
เห็นแล้วคิดในใจ "น่าจะเป็นกรู" แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผมคงไม่มีวาสนาเพียงพอขนาดนั้น เพราะผมมันแค่คนธรรมดามากๆ คนนึง แถมช่วงนี้ยังตกงาน แม้พยายามทำธุรกิจส่วนตัว แต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จสักที คงไม่มีรายพอได้ที่จะเอาไปประมูลแข่งกับคนอื่นได้เลย คิดแล้วมันแอบน้อยใจ และเศร้าใจจริงๆครับ เพราะการได้ร้องเพลงที่พี่บอยแต่ง หรือการที่พี่บอยเอาเรื่องราวในชีวิตของผมไปแต่งเป็นเพลง นั้นเป็นความฝันหนึ่งของผมเลยครับ
ก็ได้แต่ทำใจครับ บทเรียนนี้ทำให้ผมรู้ว่า บางครั้ง "เงิน" สร้างฝันได้ครับ
แต่ผมก็เห็นด้วยกับสิ่งที่พี่บอย โกสิยพงษ์ กำลังจะทำนะครับ เพราะด้วยความเป็นจริงแล้ว บุคคลที่พร้อมจะช่วยเหลือผู้อื่นที่กำลังทุกข์ยากได้ บุคคลนั้นจะต้องเป็นผู้ที่ไม่ทุกข์ยาก มีปัจจัยทุกๆด้าน เพียงพอสำหรับดูแลตัวเอง ครอบครัว คนที่รัก แล้วจึงเหลือสำหรับแบ่งปันเป็นน้ำใจสำหรับบุคคลที่กำลังทุกข์ยากครับ...
