คืนวันศุกร์นี้ เป็นคืนวันศุกร์ที่ไม่ปกติของผม เพราะในส่วนใหญ่ของค่ำคืนวันศุกร์จะเป็นวันที่ผมออกไปพักสมองที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน
แต่คืนนี้...ผมกลับอยู่ที่บ้าน นั่งอยู่หน้าคอม เพื่อเคลียร์งานที่คั่งค้างอยู่ พร้อมสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน วันนี้ผมรู้สึกท้อแท้ใจมาก กับหน้าที่การงาน ผมได้แต่อดทนต่อความท้อแท้ อดทนต่อปัญหาที่ถาโถม ทั้งเรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องคน ฯ
จะว่าไปคืนนี้ก็เป็นคืนที่บรรยากาศดี ถ้าได้ล้มตัวลงนอน ปิดสายตา ปิดสมอง แต่ผมยังไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ผมยังคงต้องสะสางอะไรต่อมิอะไรทั้งหลายทั้งปวง ยังคงนั่งอยู่หน้าคอม ทั้งที่สมอง สายตา และจิตใจ อ่อนล้าเต็มทีกับการงาน
เลยคิดว่าลองพักสมองลง มาทำสิ่งที่อยากจะทำสักครู่จะดีกว่า
ผมเลือกที่จะมาเขียนบทความลงบล๊อก...
คงทำได้แต่เขียนระบายใส่บล๊อกของตัวเอง เพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นให้มัน ออกมาข้างนอกบ้าง
วันนี้ผมอาจจะเขียนบทความนี้อย่างไม่มีจุดหมาย อาจเพราะสมองผม ที่ไม่อยากจะเรียบเรียง วิเคราะห์สิ่งใดๆแล้วทั้งสิ้น
ที่ผมเขียนมันออกมาได้ เพราะใช้ความรู้สึกลึกๆ ที่รักในการเขียน และอยากจะถ่ายทอดบางสิ่งออกมาล้วนๆ
แม้ทุกๆครั้ง ผมมักจะเป็นคนชอบตรวจทานข้อความอย่างละเอียด แต่วันนี้...ไม่!!
บางครั้ง บางสิ่ง บางอย่าง มันก็ดี หากไม่ได้ถูกการปรับแต่งใดๆทั้งสิ้น ดังเช่นดนตรีเหมือนกัน ซึ่งเพลงบางเพลง ถ้าลองได้ทำและบันทึกมันออกมาแบบสดๆ ไม่ได้ปรับแต่งเสียงใดๆ ก็สร้างเอกลักษณ์บางอย่างได้เหมือนกัน
ขณะที่ผมเขียนบทความนี้อยู่นั้น เสียงสายฝนที่เคยดังอยู่ก่อนหน้านี้ เสียงฟ้าที่ร้องโครมคราม กลับเงียบสงบลง มันทำให้ผมนึงถึงเพลง "ฤดูที่แตกต่าง" ของพี่บอย โกสิยพงษ์ ขึ้นมาทันที เพลงนี้เป็นเพลงปลอบใจของใครหลายๆคน ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ได้ฟังหรือนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาทีไร รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาส่วนหนึ่งทุกทีไป
ผมอยากสารภาพว่า ผมไม่ได้ตั้งใจจะจบแบบว่า ดึงเพลง "ฤดูที่แตกต่าง" มาเกี่ยวเลยแม้แต่น้อย
บทความนี้เป็นบทความที่ผมตั้งใจให้มันเป็นธรรมชาติที่สุด ผมไม่ได้วางขั้นตอน วางคอนเซ็ปใดๆ ก่อนจะเขียนเลย ผมเขียนมันไปเรื่อยๆ ตามแต่อารมณ์และสิ่งแวดล้อมจะเป็นตัวกำหนด
แต่สุดท้ายมันก็ยังวนกลับไปที่แก่นสารหรือจุดสำคัญของบล๊อกนี้จนได้ นั่นคือ เพลงของ
พี่ บอย โกสิยพงษ์ ที่อยู่ในดวงใจของผมตลอดมา
ยังไงต้องขอขอบคุณสายฝน ที่ทำให้ผมจบบทความนี้ได้อย่างสวยงาม ทั้งที่ตอนเขียนอยู่นี้ คิดว่าบทความนี้จะต้องไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพี่บอยแน่ๆ ไม่เชื่อลองดูหัวข้อบทความนี้ดูสิ ผมตั้งว่า "ไม่มี" เพราะผมไม่อยากจะคิดวางแผนอะไรมากมายอีกแล้ว อยากจะแค่มาระบายความรู้สึกของตัวเองที่เหนื่อยล้า ท้อแท้ ก็เท่านั้น คิดว่าคงไม่มีหัวข้อบทความอะไรที่น่าสนใจ ที่ผมพอจะนึกและตั้งใจเขียนมันออกมาได้ในขณะนี้...
บทความนี้สอนตัวผมเองให้รู้ว่า "บางครั้งการไร้จุดหมาย กลับสร้างจุดหมายให้เราได้"
